«غربت بقیع» با نوای میثم مطیعی+صوت
سه شنبه ۱۴ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۰۹:۳۷
کد مطلب: 373696
مرا می‌شناسی بقیعم، منم قبله گاه غریبان
مرا می‌شناسی بقیعم/ منم قبله گاه غریبان
مرا می شناسی بقیعم/ که با اشک و آهم چراغان
چه شبها که بی روضه مردم/ در آغوش من گریه کردند
به صادق به باقر به سجاد/ به یاد حسن گریه کردند
غم غربت من/ رسیده به افلاک
که ارکان ارض است/ در اين تربت پاک
(واویلا، واغربتا)
بقیعم که پر کرده عمری/ غم فاطمه خلوتم را
زپنهانی قبر زهرا/ بخوان قصه غربتم را
گهی بر مزار امامان/ گهی نزد ام البنینم
من آن تربت ساده هستم/ که با عرشیان همنشینم
شده زائر من/ هزاران کبوتر
شده همدم من/ مزار پیمبر
(واویلا، واغربتا)
پر از ماتم فاطمیه/ پر از داغ پیغمبرم من
پر از روضه‌های نخوانده/ پر از غربت حیدرم من
پریشانم از منع گریه/ پریشانم از منع ماتم
به سر آید این عصر عسرت/ بنا بر روایات محکم
دل من گرفته /خدایا خدایا
از این عمروعاصان/ از این بولهب‌ها
(واویلا، واغربتا)
شاعر: ميلاد عرفان پور
من بقیعم همون زمین پرستاره
من بقیعم، همون زمین پر ستاره، همون که یادتون میاره، که مجتبی حرم نداره
من بقیعم ،پر از دل شکسته هستم ،پر از درای بسته هستم ،از این زمونه خسته هستم
یا امام مجتبی، دل من هوات و کرده، دل من هوای دیدن کبوترات و کرده
ای فدایت دل و جونم - پای عشق تو می مونم
یابن زهرا، اسیر قوم نا نجیبی، شبیه مادرت غریبی، تو ابتدای عطر سیبی
من شنیدم ،گل تو کربلا رو دیده، به مقتل عمو دویده، یکی دو دستش و بریده
یادگار مجتبا، روی سینه ی عموشه، طوری گریه میکنه انگاری بابا پیش روشه
ای فدایت دل و جونم - پای عشق تو می مونم
من شنیدم، که قاسمت به خون تپیده، چنان حماسه آفریده ،که جامی از عسل چشیده
قاسم تو، تنش به خاک و خون نشسته، ولی لب از رجز نبسته، غرور دشمن و شکسته
نوجوون عاشق تو، داره جون می ده به مقتل، می دونستم که شهیده، از همون نگاه اول
ای فدایت دل و جونم - پای عشق تو می مونم
ای شهادت، دلم به دست تو اسیره، بی کربلا داره می میره، من و ببر که خیلی دیره
راهی ام کن، که چشم خیس من به راهه، اگر چه روی من سیاهه، کی گفته آرزو گناهه
آخرش با دست مجروح، دستم و می گیره رهبر، می بینم کنار اون، امامم و لحظه آخر
ای فدایت دل و جونم - پای عشق تو می مونم
شاعر: میلاد عرفان پور
