کدام قانون حجاب را الزام آور می‌کند؟
دوشنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۶:۱۴
کد مطلب: 363124
در ابتدای انقلاب اینگونه نبود که بلافاصله بعد از وقوع انقلاب آثار کشف حجاب رضاخانی در ایران از بین برود. بلکه در ابتدای انقلاب هنوز قانون عفاف و حجاب مطرح نشده بود و علیرغم اینکه ارزش های جامعه عوض شده است و حجاب به یک ارزش تبدیل شده است اما افراد وابسته به برخی از گروهک ها که احساس می کردند در انقلاب شکسته خورده اند سعی داشتند با خود نمایی در جامعه از فراموشی خود جلوگیری کنند و پوشش دادن شکست خود را در بی حجابی زنان دیدند به همین علت به اعضای زن خود گفتند تا در جوامع بدون حجاب حضور پیدا کنند. به این ترتیب در ابتدای انقلاب عده ای از زنان مورد سوء استفاده برخی از گروه های قرار گرفتند و عفت خود را از دست دادند.
حضور زنان بی حجاب در مجامع عمومی و ادارات و سازمان ها باعث شد تا امام خمینی ره به این موضوع واکنش نشان دهند. در ۱۵اسفند سال ۵۷ امام خمینی در این خصوص تذکر می دهند و می فرمایند: «وزارتخانه اسلامی نباید در آن معصیت بشود. در وزارتخانههای اسلامی نباید زن ها لخت بیایند. زن ها بروند؛ اما با حجاب باشند. مانعی ندارد بروند کار بکنند، لکن با حجاب شرعی باشند.» در پی این تذکر امام خمینی عناصر گروهک های ضد انقلاب دست به اعتراض علیه این سخنان امام می زنند. برخی از زنان در برخی از ادارات دست به اعتراض زدند و در برخی موارد گردهمایی هایی نیز رخ داد. در این شرایط که ممکن بود مردم در اثر سخنان امام به بی حجاب ها متعرض شوند و هرج و مرج به وجود بیاید دفتر امام پیامی صادر کرد و در آن فرموده بودند کسی حق تعرض به بی حجاب ها را ندارد و تنها دستگاه های مرتبط و مسئول باید با آنها برخورد کنند. در این زمان که دولت خود وابسته به افراد ملی مذهبی هست اعتقادی به اینکه باید در جامعه حجاب اجباری باشد ندارد و علی رغم فرمان امام مبنی بر اینکه دستگاه های مرتبط مسئول برخورد با بد حجابان هستند را از طرف خود نفی می کند.
پس از روز ۱۲ فروردین که مردم ایران به جمهوری اسلامی رای دادند دیگر افراد بی حجاب فهمیدند که مردم جامعه اسلامی را می خواهند در بی حجاب در این جامعه جایگاهی ندارد. رأی دادن به جمهوری اسلامی با درصد رأی بسیار بالا افراد بی حجاب که پوششی برای ضد انقلاب بودند را در موضع انفعال قرار داد. اما همچنان مظاهر بی حجابی در جامعه وجود داشت. به همین علت امام در ۱۳ تیر ۵۹ به دولت تا ده روز وقت می دهند تا مظاهر غیر اسلامی را در ادارات دولتی از بین ببرند. بعد از این سخنرانی امام از صبح روز ۱۴ تیر ورود زنان بدون حجاب به ادارات ممنوع می شود.
با این پیام های امام و همچنین عزم مردم بر اصلاح این بیماری اجتماعی این مشکل بسیاری از مظاهر فساد در جامعه از بین رفت. تنها عده ای خاص بر این امر اصرار داشتند. اما پس از مدتی تحت تبلیغات جنبش های فمنیستی خارج از کشور دوباره موج جدیدی از بی حجابی در کشور رواج یافت. سرانجام در ۴ مرداد سال ۶۳ دادستانی عمومی انقلاب اطلاعیه ای صادر کرد مبنی بر اینکه «به تمام مسئولان در ادارات و سازمانهای دولتی و شرکتها و سایر واحدهای دولتی و خصوصی، اماکن عمومی از قبیل هتلها، مسافرخانهها، تالارها و باشگاه های برگزارکننده مجالس جشن عروسی، غذاخوری ها و سایر اماکن عمومی اعلام و ابلاغ میدارد، از تاریخ انتشار این اطلاعیه موظفند از ورود بانوانی که رعایت حجاب و پوشش صحیح اسلامی را نمیکنند، جلوگیری به عمل آورند.» سر انجام در ۱۱ آبان سال ۶۳ مجلس قانون مجازات اسلامی را تصویب کرد. به موجب ماده ۱۰۲ این قانون هر کس در معابر عمومی حجاب را رعایت نکند به ۷۲ ضربه شلاق محکوم می شود.
در ۲۸ اسفند سال ۱۳۶۵ قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و مجازات فروشندگان لباس هایی که استفاده از آنها در ملاء عام خلاف شرع است و یا عفت عمومی را جریحه دار می کند در مجلس شورای اسلامی تصویب شد بر اساس ماده یک آن «کسانی که عالماً لباس ها و نشانه هایی که علامت مشخصه گروه های ضد اسلام یا انقلاب است تولید کنند یا وارد کنند و یا بفروشند و یا در‌ملاء عام و انظار عمومی از آنها استفاده نمایند مجرم شناخته می‌شوند و البسه و اشیاء مذکور در حکم قاچاق محسوب می‌شود» بر این اساس برخی از لباس هایی که در بازار مربوط به گروه های هیپی و ... می باشد فروش آنها غیر قانونی بوده و ضابط قضایی می تواند با آنها برخورد نماید. همچنین لباس هایی که ممکن است در برهه ای علامت گروه های برانداز و ... باشد.
در ماده ۴ قانون مذکور آمده است: «کسانی که در انظار عمومی وضع پوشیدن لباس و آرایش آنان خلاف شرع و یا موجب ترویج فساد و یا هتک عفت عمومی باشد، توقیف و‌خارج از نوبت در دادگاه صالح محاکمه و حسب مورد به یکی از مجازاتهای مذکور در ماده ۲ محکوم می‌گردند»
مجازاتهای ماده ۲ از تذکر و ارشاد شروع شده و تا لغو پروانه کسب و ۲۰ تا ۴۰ ضربه شلاق یا جریمه نقدی ۲۰ تا ۲۰۰ هزار ریال هستند.
سر انجام در قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۷۵ بازنگری شد. طبق ماده ۶۳۸ «هرکس علنا در انظار واماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی نماید علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم میگردد و در صورتی که مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نمی باشد ولی عفت عمومی را جریحه دار نماید فقط به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم خواهد شد.
تبصره - زنانی که بدون حجاب شرعی در معابر و انظار عمومی ظاهر شوند به حبس از ده روز تا دو ماه و یا از پنجاه هزار تا پانصد هزار ریال جزای نقدی محکوم خواهند شد.»
* نتیجه گیری
به نظر دیدبان بی حجابی سبب شیوع فساد در جامعه می شود و حکومت اسلامی مسئول جلوگیری از شیوع و رواج فساد در جامعه است پس حکومت باید با افرادی که در ملاء عام بدون حجاب حضور پیدا می کنند برخورد نماید. و این امر با این آیه قرآن که می فرماید «لا اکراه فی الدین» در تعارض نیست زیرا حکومت اسلامی نمی خواهد در عرصه شخصی فرد وارد شود بلکه می گوید که کسی که در جامعه حضور پیدا کند برای حفظ حقوق دیگران و جلوگیری از شیوع فساد در جامعه باید پوشش کامل داشته باشد. حال آن فرد خودش می تواند برای خود هر عقایدی که دارد داشته باشد اما حضور او در جامعه باید به نحوه پوشیده باشد زیرا حکومت اسلامی در خصوص فضای عمومی جامعه حق اعمال نظر دارد. با توجه به قوانین موجود در این نیروی انتظامی، قوه قضائیه و قوه مجریه باید وارد صحنه شوند و از ترویج بی بند و باری در زمینه حجاب در جامعه جلوگیری نمایند.
