فارغ از نتیجه رقابت انتخاب شهردار، نگاهی به این هماورد و مواضع طرفین، تفاوت میان اصلاح طلبان امروز کشور را با اصولگرایان راستین مشخص می نماید.

به گزارش جهان، طی روزهای اخیر شاهد رقابتی سخت و نزدیک میان اصلاح طلبان و اصولگرایان به عنوان دو رقیب قدیمی یکدیگر در انتخاب هیات رییسه شورا و شهردار پایتخت بوده ایم. هر دو طیف تلاش بسیاری کردند تا گزینه های مورد نظر خود را برتری دهند.

فارغ از نتیجه این رقابت، نگاهی به این هماورد و مواضع طرفین، تفاوت میان اصلاح طلبان امروز کشور را با اصولگرایان راستین مشخص می نماید. علیرغم رای بالا و معنادار مردم تهران به مهدی چمران و همچنین سابقه مدیریت موفق و کم‌حاشیه وی بر شورا، اصلاح طلبان روی فرد دیگری اجماع کردند و با لابی و قرار و مدار با یک ورزشکار، ریاست شورا را بدست گرفتند.

در ماجرای انتخاب شهردار نیز همین قاعده برقرار بود. منهای یکی دو نفر، اصلاح طلبان نشان دادند که آنچه بیش از همه چیز و حتی بیش از منافع شهروندان برایشان اهمیت دارد، رای آوری گزینه مورد نظرشان است حتی اگر گزینه های غیرهمسوی دیگر برتر از وی باشند. این قبیله گرایی در انتخاب روز یکشنبه و پس‌لرزه‌های آن به خوبی خود را نشان داد. حمله به خانم راستگو به عنوان یکی از دو اصلاح طلبی که به قالیباف رای داده و توبیخ و اخراج وی از گروه اصلاح طلبان حاکی از رجحان منافع حزبی بر منافع شهروندان دارد. آسیب و قبیله گرایی مدرنی که نتیجه ای جز خیانت به منافع شهروندان نخواهد داشت. در منطق دوستان اصلاح طلب، عضو حزب حتما باید به گزینه دیکته شده از بالا رای دهد و او محکوم است که همانگونه بیندیشد و تصمیم بگیرد که دیگران می کنند. به عبارتی آنچه در این میان سالار و اصل است، نه مردم بلکه منافع و تصمیمات حزب است. در نتیجه حتی اگر گزینه ای غیرحزبی کارآمدتر باشد، گزینه خودی اولویت دارد. این همان نقطه افتراق میان اصلاح طلبان و اصولگرایان است.

در این باره مرور سخنان دو عضو اصلاح طلب و اصولگرای شورای شهر تهران، ماجرا را شفاف تر می کند. خانم "فاطمه دانشور" عضو اصلاح طلب شورای شهر در گفتگو با خبرگزاری مهر با تاکید بر طرد راستگو و دنیامالی (دو عضوی که به قالیباف رای دادند) و بدون اینکه منظور خود را از اخلاق سیاسی مشخص کند، می گوید: "به هر حال اتفاق بدی بود که روز گذشته(یکشنبه) رخ داد و اخلاق سیاسی رعایت نشد. این اتفاق (رای ندادن راستگو به گزینه اصلاح طلبان) میان اصلاح طلبان خوب نیست، ما مواضع مان مشخص است به عنوان نمونه خودم هیچ ایراد فکری به قالیباف نگرفتم و گفتم او انسان خوبی است و کارهای خوبی را در شهرداری انجام داده است اما بحث اخلاق سیاسی نباید فراموش شود... مطمئناً این افراد از طرف احزاب شان طرد می شوند و در فضای غیررسمی باید هزینه های سنگینی را برای این اقدام شان بدهند...(چون) نه به محسن هاشمی و نه مسجد جامعی رای نداد".

وقتی مواضع خانم دانشور را در کنار مواضع پرویز سروری عضو اصولگرای شورای شهر قرار می دهیم، تفاوت تفکر اصلاح طلبان و اصولگرایان را متوجه می شویم. پرویز سروری می گوید: "در موضوع انتخاب ریاست شورا تعدادی از دوستان ما نیز به آقای مسجدجامعی رای دادند و ما هرگز چنین برخوردی را با آنها انجام ندادیم... متاسفانه شاهد رفتارهای کاسب کارانه و بده بستان ها در شورای شهر هستیم و این موضوع یک زخم بزرگ بر پیکره شورا است. احزاب در خارج شورا رفتار قیم مآبانه دارند که اصلا مورد قبول نیست. این رفتارهای غیر حرفه ای دامنه تنش ها را در شورا افزایش می دهد... اگر گزینه ای بهتر از قالیباف پیدا می کردیم به او رای می دادیم، در مجلس هفتم نیز به آقای رحمتی که گزینه اصلاح طلبان در دولت احمدی نژاد بود به دلیل برنامه خوب رای دادیم".

سروری همچنین ابراز نگرانی می کند: "شورای شهر عرصه فنی، تخصصی و مبتنی بر نگاه مدیریت شهری است. چگونه قرار است از این به بعد احزاب در مورد همه موضوعات نقطه نظراتشان را بگویند و اگر نماینده ای مخالف آن عمل کرد با تیغ تیز طرد و عزل مواجه شود. این خطر بزرگی است که کشور را تهدید می کند".

دیدگاه اصولگرایی به علت داشتن مبانی و اصول، در مواجهه با پدیده ها و رخدادها، مطابق با اصول تعریف شده خود عمل می کند که حتی ممکن است بر خلاف تعلقات شخصی باشد، برای اصولگرایان منافع مردم و قسمی که برای عمل به حق و دفاع از حقوق شهروندان خورده اند بر گرایش های حزبی مقدم است، اما در مقابل وجود دیدگاهی که تنها به حفظ منافع شخصی ولو با ذبح منافع مردم و ملی می اندیشد، خطرناک و حاکی از نوعی استبداد و دیکتاتوری سیاسی است. حمله به "راستگو" که بر اساس عقل و منطق خود و پس از شنیدن برنامه های دو نامزد شهرداری، دیگری را انتخاب کرده، غیرمنطقی، غیراخلاقی و بر خلاف قول اعضای شورا مبنی بر دفاع از حق مردم است. انتظار می رود که دوستان اصلاح طلب حداقل در شورای شهر از سیاسی کاری و تنگ نظری های قبیله ای بپرهیزند و نیز دقت کنند که شورای شهر محلی برای تسویه حساب های جناحی نیست بلکه محلی تخصصی و اجتماعی برای رفع مشکلات شهروندان است. نکته ای که بخاطر تجربه تلخ شورای منحله اول، انتظار می رفت که ایشان بیش از دیگران متوجه باشند.