خود را به بى نيازى از آفريدگانت ستوده ‏اى و راستى سزاوار بى نيازى از آنها هستى. آفريدگان را به فقر و تنگدستى نسبت داده ‏اى و راستى آنها نيز شايسته احتياج بسوى تواند

جهان: خدايا تو را سپاس بر سلامتى بدنم كه همواره در آن بسر مى ‏برم و تو را سپاس بر بيمارى كه در بدنم پديد آورده ‏اى.
پس ، چه مى ‏دانم ، اى خداى من ، كداميك از اين دو حال من براى سپاسگزارى تو سزاوارتر است و كداميك از اين دو وقت (سلامتى و بيمارى) براى ستايش تو بهتر است.

آيا هنگام سلامتى كه در آن حال ، روزي هاى پاكيزه ‏ات را برايم گوارا ساختى و براى بدست آوردن خشنوديت ، نشاط و شادمانيم بخشيدى و با آن نعمت ها بر طاعت خويش ، توانايم كردى تا بر طاعتت موفق گرديدم ؟

يا اوقات مرض و بيمارى كه بواسطه آن ، مرا از آلايش و كدورت گناهان پاك و پاكيزه نمودى و آن درد و رنج ها نيز نعمت هايى بود كه بر من هديه كردى تا بار گناهان سنگين مرا بر دوشم سبك كنى‏ و روح قدسى مرا از فرو رفتن در منجلاب گناهان پاك و مهذب گردانى و نيز براى توبه و انابه به درگاهت متذكرم فرمايى ، تا سرانجام، گناهانم بواسطه نعمت و احسان قديمت محو و نابود گردد.