ظهر هجدهم ذی الحجه سال دهم هجرت بود که عید سعید غدیر خم در تقویم تاریخ اسلام حک شد، روزی که علی (ع) از آن به عنوان بهترین روز زندگیاش یاد میکند.
به گزارش جهان به نقل ازمهر، پیامبر(ع) با خیل حاجیان از آخرین سفر حج خود باز میگشت، هوا گرم و حاجیان هم خسته راه بودند، اما انگار حجاز آبستن حادثهای بزرگ بود.
حالا این حادثه بزرگ بعد از چهارده قرن در صدر اخبار جهان قرار دارد و دوباره غدیر تکرار میشود و این برکه همچنان میخروشد و زلال ندای امامت را در گوش تاریخ نجوا میکند.
جمعیت به گفته مورخین چیزی در حدود 120 هزار نفر بود و کاروان رفته رفته به برکه غدیر که آن روز به اقیانوسی بینهایت تبدیل شده بود میرسید.
این حادثه به اندازهای بزرگ بود که خداوند به پیامبرش که همه هستی را برای او خلق کرده پیام میدهد، که اگر این پیام خدا را نرساند، تمامی زحماتش بینتیجه میماند و گویی اصلا رسالتش را ابلاغ نکرده است.
بیقراری وجود رسول مهربانی را در بر میگیرد و او دستور میدهد تا رفتگان را فرا خوانید و جاماندگان را دریابید که پیامی مهم دارم، همه حاجیان گردش جمع میشوند.
منبری از جحاز اشتران بر افراشته میشود و پیامبر (ص) پلههای منبر را بالا میرود و دست پسر عمویش را میفشارد و رو به حاجیان میکند و میگوید دستی بالاتر از دست خدا نیست و این علی (ع) از این پس مولای شما است.
برکه انگار در پوست خود نمیگنجید چرا که میدانست تا آخرین روز این دنیا، اسمش را خواهند برد، و او این جمله را پژواک میکرد که از امروز دیگر همه باید به مولا اقتدا کنند.
شاید در میان حجاج، فاطمه (س) از همه خوشحالتر بود و شاید هم تنها او بود که میدانست همین مردمی که با شوهرش بیعت میکنند چه روزهای زمستانی سردی را برای علی (ع) رغم خواهند.
به هر حال سه شبانه روز طول کشید تا همه آمدند و دست در دست علی (ع)، لبانشان را باز کردند و به دستی ایمان بیاورند که گشاینده در خیبر است و مشکل گشای تمام گرفتاریها، به دستی ایمان بیاورند که با مهربانی، لقمه برای یتیمان خواهد گرفت، به دستی ایمان بیاورند که برای همیشه، بازوی توانای محرومان خواهد بود، اما انگار آفتاب روزهای غربت علی (ع) از آن روز به بعد کم کم طلوع میکرد و گویا غدیر نقطه آغاز دلتنگیهای مولا بود.
ای پیامبر (ص) شما در غدیر، به مردم آن زمان گفتی: هر کس من سرپرست اویم این پس علی (ع) ولی و سرپرست اوست، خداوندا پذیرای ولایت او را دوست بدار و دشمن او را دشمن دار و یار او را یاری کن و رهاکننده او را تنها گذار.
یا محمد (ص) دعا کردی که خداوندا دوست داران علی (ع) را دوست دار و دشمنانش را دشمن، پشتیبانان او را پشتیبانی، یارانش را یاری کن و ما امروز بعد از چهارده قرن بار دیگر این دعای شما را آمین خواهیم گفت و منتظر آخرین وعده شما، که مهدی (عج) نامیدید خواهیم ماند.