شهید مطهری بزرگترین حامی من بود!
شنبه ۴ شهريور ۱۳۹۱ ساعت ۲۰:۰۵
کد مطلب: 241156
خوشبختی برای یک مرد، در کنار داشتن زنی مهربان است؛ و بهروزی برای یک زن، بهره‌مندی از همسری است که تکیه‌گاه او باشد. هر مرد و زنی انتظار دارد که همسرش وی را از حمایت جانانه و یاری عاشقانه بی‌بهره نسازد. که اگر اینگونه باشد، تفاوتی میان همسر انسان و یک غریبه وجود ندارد.
عدم حمایت در زندگی، ظلم در حق همسر است و باعث ناامنی روح می‌گردد.
امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: آنکه هر کمکی از دستش بر می‌آید از تو دریغ نکند وی را دوست خود بدان.
یار را دیدن ،نهادن پای او بر چشم دل/ این عجب نبود ز یاران چشم یاری داشتن
هرگز این راز دلبری را فراموش نکنید: این رفتار ماست که عشق یا نفرت را می‌آفریند. هر کسی دوستان خود و کسانی که او را مورد لطف و احسان و حمایت و یاری قرار داده‌اند، از جان و دل دوست دارد، همانگونه که نسبت به کسانی که یاریگر او نبوده‌اند و او را از حمایت و یاری بی بهره ساخته اند ، احساس ناخشنودی و گاهی نفرت دارد.
زن و مردی که دوست دارند همواره مورد عشق و محبت طرف مقابل خود قرار گیرند، باید یکدیگر را از حمایت عاطفی و روحی و مالی محروم نسازند و هرگز نسبت به همسرشان و نیازهای او بی تفاوت نباشند .
آنان باید آن گونه از همسر خود حمایت کنند که همسرشان از بودن در کنار آنان احساس آرامش و شادی نماید .
اوحدی امیدوار تست و دارد چشم یاری/ گر تو یار او نباشی ، هیچ کس یارش نباشد
لقمان حکیم در پندی حکیمانه ، حمایت از دوست را نشانه دوستی حقیقی و واقعی می داند و می گوید : لا تعرف اخاک الا عند حاجتک الیه.دوستت را نشناسی ، مگر زمانی که به او نیاز پیدا کنی.(میزان الحکمه/ج6/ص209)
کمال خودخواهی و بی‌وفایی و ناسپاسی است که یکی انتظار حمایت و یاری همه جانبه از همسرش را داشته باشد، اما خود در انجام این وظیفه کوتاهی کند! کوتاهی در انجام این امر، باعث می‌شود که به مرور زمان، همسر نیز همانند او دست از یاری و حمایت بردارد.
در این هنگام است که خوشبختی از زندگی مشترک دور و کامیابی و موفقیت نیز از همسران می‌گریزد.
عمر بگذشت و دلم جز عاشقی کاری نیافت/ چشم یاری داشت از یاران، ولی یاری نیافت
یکی از علمایی که در همسرداری الگو بودند شهید بزرگوار علامه مطهری هستند ، ایشان در زندگی زناشویی خویش حامی مطمئنی برای همسر و فرزندان خود بودند و هرگز دست از حمایت و یاری همسرشان برنداشتند.
همسر ایشان در این باره می‌گوید:
«در مدت 26 سالی که با ایشان زندگی کردم، همیشه با یک حالت تواضع و آرامش با من رفتار می‌کردند، با صدای متین و چهره خندان، به طوری که من با یک ارادت و عشق خاصی کار می‌کردم و علاقه شدید ایشان به من و محبت‌هایی که می‌کردند، مرا در انجام کارهای منزل رغبت و شوق عجیبی می‌بخشید. من بسیار کم سن و سال بودم که به منزل ایشان آمدم. ولی با همه آن کمی سن، هیچ وقت یادم نمی‌آید که از ایشان ناراحتی و رنجی دیده باشم. بسیار مهربان و با گذشت بودند، و به آسایش و راحتی من و بچه‌ها اهمیت می‌دادند. آنقدر با من صمیمی و نزدیک بودند که رنج و ناراحتی مرا نمی‌توانستند تحمل کنند.»
همسر شهید مطهری خاطره ای از وفاداری و عشق و مهر و محبت آن شهید بزرگوار با خود را این گونه بیان می کنند :
« یادم هست یک بار برای دیدن دخترم به اصفهان رفته بودم و بعد از چند روزی با یکی از دوستانم به تهران برگشتم.
نزدیکی‌های سحر بود که به خانه رسیدم. وقتی وارد خانه شدم، دیدم همه بچه‌ها خواب هستند، ولی آقا بیدار است.
چای حاضر کرده بودند، میوه و شیرینی چیده بودند و منتظر من بودند. دوستم از دیدن این منظره بسیار تعجب کرد و گفت: همه روحانیون این قدر خوب هستند! بعد از سلام و علیک، وقتی آقا دیدند، بچه‌ها هنوز خوابند. با تأثر به من گفتند: می‌ترسم یک وقت من نباشم و شما از سفر بیایید و کسی نباشد که به استقبالتان بیاید.»
ایشان در ادامه درباره همسرداری شهید مطهری می گوید :«بسیار مهربان بودند. بعد از چندین سال زندگی، همان مهر و محبت روزهای اول ازدواج بین ما برقرار بود. روزهای پنجشنبه و جمعه وقتی ایشان به قم می‌رفتند، من لباس‌هایشان را می‌شستم و مرتب می‌کردم.
اتاقشان را منظم می‌کردم و منتظر می‌ماندم تا برگردند. خلاصه هرچه از صفا و محبت و تقوای ایشان بگویم، کم گفته‌ام. ایشان از تمام مسائل خانه خبر داشتند و در بیشتر کارها به من و بچه‌ها کمک می‌کردند.
ایشان بزرگترین حامی و هادی من و بچه‌ها بودند. بیشتر صبح‌ها چای درست می‌کردند. در تمام طول زندگی به یاد ندارم که به من گفته باشند یک لیوان آب به ایشان بدهم.»
شهید مطهری با تالیف کتاب «نظام حقوق زن» به دفاع از جایگاه و مقام و منزلت زن پرداختند همسر شهید مطهری درباره دفاع علامه از مقام والای زن می گوید :« از ظلم به زن‌ها بسیار ناراحت و منقلب می‌شدند. همیشه می‌گفتند: زن نباید استثمار شود.
رفتار محترمانه و صمیمانه‌ای بین من و ایشان بود. ایشان به خانم‌ها خیلی احترام می‌گذاشتند و همیشه می‌گفتند زن در جامعه ما خیلی استثمار می‌شود.
یک بار که برای معالجه مرحوم علامه طباطبائی قدس‌سرّه با ایشان به خارج از کشور رفته بودیم، عده‌ای از دخترها و خانم‌های دانشگاهی پیش ما آمدند و به آقا گفتند: علمای اسلام به زن‌هایشان چندان احترام نمی‌گذارند و اسم آنها را همیشه با نام «بی‌ادبی!» و چیزهای دیگر می‌برند، آنها را در هیچ کاری شرکت نمی‌دهند.
آقا جواب دادند: خیر، این‌طورها نیست؛ و خیلی از حقوق زن در اسلام صحبت کردند؛ از جمله گفتند: اسلام حق بسیار زیادی برای خانم‌ها قایل شده که حتی می‌گوید، وظیفه ندارد به بچه خودش هم شیر بدهد، چه برسد به کارهای دیگر.»
منابع:
1-کتاب آیین دلبری /مهدی صدری/عطر یاس/چاپ دوم/1390
2-پایگاه فرهنگی رز
تبیان
