سرویس جامعه جهان-مجید مربایان:آنچه که در ابتدای هفتادمین شهرآورد قرمز و آبی های پایتخت اتفاق افتاد به زعم نگارنده ناله از نهاد بسیاری از دوستداران انقلاب بلند کرد. هنگامی که برادران مسلمان ما در لیبی و یمن و بحرین به دست تیغ مستکبران سلاخی می شوند، آن وقت فدراسیون محترم فوتبال به نشانه ی احترام به قربانیان زلزله و سونامی ژاپن یک دقیقه سکوت قبل از شروع بازی در ورزشگاه اعلام می کند و هیچ یادی هم از برادران دینی خود نمی کنند، گویی که اصلا در منطقه خاور میانه خبری نیست. حال از این می گذریم که همین فرهنگ یک دقیقه سکوت کردن، فرهنگی غربی است و هیچ تناسبی با آموزه های اسلامی برای یاد کردن از درگذشتگان ندارد. 

البته این تاسف خوردن تا جایی ادامه دارد که شب همان بازی نگاهی به برنامه نود بیندازی و ببینی که تماشگران قرمز چگونه از باخت تیمشان زانو غم بغل گرفته اند و اشک ماتم می ریزند که؛ واویلا منی که این همه راه برای پیروزی پرسپولیس آمده بودم با چه رویی به شهرم برگردم. 

اوج ماجرا آنجا بود که نوجوانی روی زمین افتاده بود و می گفت به خاطر این مصیبت نمی توانم از جایم بلند شوم. بعد از این که می بینی وقت رسانه ی ملی صرف این چنین موضوعات با ارزشی! می شود آن وقت است که می فهمی تاسف خوردن دیگر جایی ندارد. 

وقتی که برای جوانان این کشور باخت تیم مورد علاقه شان آنچنان سنگین است که این چنین ماتم می گیرند، مشخص است که نباید از آنان انتظار داشت که از اوضاع منطقه با خبر باشد و یا اگر هستند زانوی غم را برای مسلمان در زیر توپ و آتش بگیرند. وقتی که کاپیتان تیم پرسپولیس، تیم استقلال را به طعنه با تیم ملی بحرین مقایسه می کند، آن وقت از مسئولین ورزشی کشور که به نوعی در عرصه فرهنگ هم دخیل هستند توقع بیش از نیست. 

وقتی که فوتبال در ایران اسلامی روز به روز از مدل غربیش بیشتر الگوگیری می کند، مشخص است که در آن یاد کردن از برادران مسلمانشان، که به دست ایادی غربی در حال سرکوب هستند دیگر جایی ندارد. و وقتی هم که می خواهند به حادثه دیدگان زلزله ی ژاپن احترام بگذاردند (که کاری است قابل تقدیر به شرط رعایت اولویت در مورد کشورهای همسایه و هم آیین ) با یک دقیقه سکوت این کار را انجام می دهند، چون در این فرهنگ فاتحه خواندن برای گذشتگان بی معنی است. 

آنچه که باید به عنوان واقعیت پذیرفت این است که فوتبال امروزه به عنوان یکی از مهمترین سرگرمی ها و فوتبالیست ها (متاسفانه) الگویی برای بخش قابل توجهی از قشر جوان کشور محسوب می شود، و این فرصتی بسیار مناسب برای متولیان ورزش و به خصوص مدیران فوتبالی کشور فراهم می آورد تا حداقل از این ظرفیت برای آموزش های مورد نظر فرهنگ انقلاب اسلامی به فوتبال دوستان استفاده کنند. اما متاسفانه شاهد هستیم که از این ظرفیت نه تنها چنین استفاده نمی شود بلکه فوتبال و به خصوص فوتبالیست های محترم، امروزه به صورت معضلی برای فرهنگ کشورمان درآمده اند. و شاهد این ادعا همین بس که هر هفته در نود اخباری را در رابطه با مشکلات (شما بخوانید فساد) مالی فلان مربی و فوتبالیست، و به خصوص فساد اخلاقی و فراخوانی فلان بازیکن و مربی به کمیته ی انظباطی فدراسیون فوتبال می شنویم. 

با تمامی این شرایط امیدوار بودیم که حداقل در مدیریت فوتبال کشور افرادی قرار دارند که با یقه ی بسته به عنوان افراد انقلابی مدیریت را در دست گرفته و خط ترمزی برای آسیب های این ورزش می شوند، اما با برنامه ریزی که در شهرآورد هفتادم روی داد که به طور مشخص برنامه ¬ریزان آن مدیران فراسیون فوتبال و سازمان لیگ بودند، مشخص شد که کسانی که ابتدا نیاز به آموزش آموزه های انقلاب و فرهنگ مسلمانی دارند همین مدیران محترم هستند.